Παστό (ή σύγκλινο) της γιαγιάς μου

Εντάξει, το ξέρω ότι έχω να γράψω κάτι αιώνες...Μαζεύτηκε πολλή σκόνη εδώ μέσα και χρειάζεται γερά χέρια για να ξαραχνιάσουμε! Όχι ότι δεν είχα νέα για να γράψω-τουναντίον- έχω μαζέψει αρκετό υλικό στο σκληρό μου δίσκο και σ' αυτόν του υπολογιστή, αλλά μου παίρνει πάντα χρόνο να επιστρέψω στους ρυθμούς μου μετά το καλοκαίρι.
Και μη βιαστείτε να συμπεράνετε ότι χαλάρωσα τους μήνες που απουσιάζω...Όσοι από εσάς (ειδικά οι μαμάδες) έχετε μικρά παιδιά θα ξέρετε καλύτερα ότι η λέξη χαλάρωση έχει διαγραφεί προ πολλού από το λεξιλόγιό μας! Το πολύ πολύ να ευχαριστηθούμε κάποια βραδινή βολτίτσα με τον καλό μας ή/και με φίλους όταν κάποιοι παππούδες προσέχουν τα παιδιά στο σπίτι. Κατά τ' άλλα το πρόγραμμα των διακοπών είναι το πιο ζόρικο της χρονιάς! Τα μωρά ξυπνάνε με το που χαράζει και κοιμούνται λίγο το μεσημέρι (τους λείπει φαίνεται το κρεβατάκι τους, μήπως άλλη φορά να τα παίρνω μαζί;;;), τις δε υπόλοιπες ώρες πρέπει να κάνεις τον αστυνόμο όταν από τα πολλά χάδια των συγγενών (οκ, το δίκιο τους έχουν κι αυτοί, αλλά οι γονείς λουζόμαστε τις συνέπειες) ίσα που δεν σου καβαλάνε το σβέρκο!!!
Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, αφού τελειώνει το πανηγύρι του καλοκαιριού, μόνο οι όμορφες αναμνήσεις μένουν, για να ζεσταίνουν τις κρύες μέρες του χειμώνα που εδώ στο Λιτόχωρο έχει ήδη μπει (μιλάμε για θερμοκρασίες 10 βαθμών τις τελευταίες μέρες και συνεχόμενη βροχή).
Μια ανάμνηση που ήθελα να κρατήσω ήταν η γιαγιά μου η καλή να φτιάχνει παστό χοιρινό! Την θυμάμαι χρόνια και χρόνια κάθε χειμώνα κοντά στο Φλεβάρη (γιατί τότε είναι το κρέας νοστιμότερο και το σίτεμά του καλύτερο λέει) να ετοιμάζει το παστό όπως το λένε στην Μεσσηνία ή αλλιώς το γνωστό σύγκλινο. Να το φυλάει σε μεγάλες γυάλες γεμάτες λάδι και να τις μοιράζει στα μ=παιδιά της να τις πάρουν στην πρωτεύουσα. Η μητέρα μου συνήθως το βγάζει για μεζέ σκέτο ή το βάζει όταν φτιάχνει καγιανά. Η γιαγιά μου βάζει τα κομμάτια με την πιο πολλή πέτσα (μιλάμε για χοντρή πέτσα όμως) στα γεμιστά, στο ρατατούιγ, στις μπάμιες στο φούρνο...Μιαμ, μιαμ!
Αυτό το παστό ήθελα και εγώ να μάθω να το φτιάχνω. Και της ζήτησα να κάνει μια εξαίρεση και να το φτιάξει τον Αύγουστο. Η γιαγιά μου ποτέ δεν μου χαλά το χατήρι!Κι ας είναι ήδη 90 χρονών, ο Θεός να την έχει καλά! Βγάλαμε και πολλές φωτογραφίες, και να η διαδικασία!

Κόβουμε το χοιρινό σε κομμάτια

το αλατίζουμε καλά καλά με χοντρό αλάτι και θρούμπι

Και το βάζουμε σε υφασμάτινη θήκη (εδώ μαξιλαροθήκη, προσέξτε το πάχος του λίπους του κομματιού!) και στο ψυγείο για δυο μέρες για να στραγγίξει τα υγρά του και να απορροφήσει τα αρτύματα)

Μετά από δυο μέρες βάζουμε το κρεατάκι μας σε καζάνι!!! γεμάτο κατά τα 2/3 με νερό και 1/3 με κόκκινο ξηρό κρασί. Βάζουμε και μερικές πορτοκαλόκουπες και βράζουμε...Μόλις γίνει βγάζουμε το κρεατάκι μας με τρυπητή κουτάλα

Το τελικό στάδιο είναι το τηγάνισμα του κρέατος. Σε καζάνι με μπόλικο λάδι ρίχνουμε το χοιρινό μας

Το χρώμα αυτό είναι υπέροχο! Δε συμφωνείτε;

 Καλοφάγωτο!!!