Απο τον κάτω όροφο...Έχω ανέβει στη σοφίτα του σπιτιού για να μείνω λίγο μόνη μου και κάτω γίνεται ένας μικρός χαμός. Ο Ανδρέας είναι με τα παιδιά και κρατιέμαι με δυσκολία να μην κατέβω να βοηθήσω λίγο την κατάσταση. Όμως δεν θα το κάνω. Νομίζω οτι μου χρειάζεται λίγος προσωπικός χρόνος αλλιώς θα αρχίσω να βγάζω κραυγές! Είναι πολύ ωραίο να μεγαλώνεις παιδιά αλλά δεν πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου, αλλιώς δεν θα μπορείς να προσφέρεις σε κανέναν. Με τον Ανδρέα συμφωνήσαμε ότι θα μπορώ να απουσιάζω κάποιες μέρες για λίγη ώρα απο το σπίτι και να του αφήνω τα παιδιά, ώστε να κάνω κάτι προσωπικό που να με γεμίζει. Ελλείψει γιαγιάδων ήταν η μόνη λύση που προς το παρόν μπορούμε να σκεφτούμε.
Βέβαια στην πρώτη μου αυτή έξοδο τελικά κλείστηκα στη σοφίτα, πήρα μια φίλη μου τηλέφωνο, χάζεψα στο διαδίκτυο και τώρα γράφω αυτές τις γραμμούλες...Είναι η αμηχανία της αρχής, ελπίζω οτι σύντομα θα βρω πιο εποικοδομητικούς τρόπους να γεμίζω την ώρα μου. Μου έχει λείψει το ράψιμο ας πούμε...
Αλήθεια, οι μαμάδες που με διαβάζετε, πώς καταφέρνετε να βρίσκετε προσωπικό χρόνο;τον έχετε άραγε και εσείς ανάγκη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου